SVEN

Daarom zit Sven sinds kort niet meer aan het raam: te veel indrukken van buitenaf. Hij heeft rust nodig, zodat hij zich kan concentreren op wat hij doet. Want, zo verwoordde hij het ook al in het VRT-programma Durf te Vragen over autisme: “Ik heb de tiptop-in-orde-ziekte. Alles moet voor mij perfect in orde zijn: mijn foto’s thuis, de puzzels en de kubussen die ik maak… en mijn werk natuurlijk.”

Zijn job bestaat voornamelijk uit verpakkingen plooien, tellen en klaarmaken. De begeleiding zou hem graag meer laten variëren, zoals de andere werknemers, om zijn routine te leren doorbreken, maar dat is niet altijd mogelijk. “Dat verpakkingswerk lijkt misschien eentonig, maar ik word er net heel rustig van”, zegt hij zelf. “Ik zou het ook afschuwelijk vinden mocht ik vuil worden door die chocolade.”

Haalt hij er ook trots uit?
“Jazeker, al denk ik soms dat ik minder belangrijk ben omdat ik ‘maar’ de verpakkingen doe en niet de chocolade zelf. Dat ik het werk voor dommeriken doe, waar ik niet hoef bij na te denken. Maar dat is niet zo, hé?”
Hij kijkt naar begeleidster Tina, die hem geruststelt: “Niemand kan zo snel en efficiënt verpakkingen afhandelen als Sven!”

Sven is duidelijk een intelligente kerel, die op TWERK niet alleen wordt beschermd tegen de drukke buitenwereld – zoals hij het zelf formuleert – maar er ook tools krijgt aangereikt om net beter te functioneren in de maatschappij. Hij leerde zich socialer gedragen, situaties correcter inschatten, met geld omgaan en vaste denkpatronen doorbreken. Dat hij tijdens de week in een studio van TWONEN verblijft – weliswaar met begeleiding op maat van vzw OpWeg – bewijst dat hij een pak zelfstandiger is geworden.

Maar echt rustig wordt het in zijn hoofd nooit.
“Als er niks onvoorspelbaars gebeurt, dan is mijn dag goed. Dat kunnen ze me dan al niet meer afnemen. Want ik ben altijd bang dat ik ga sterven, of dat ik ga dementeren.”

Svens hoofd zit soms namelijk zo vol dat hij weleens dingen vergeet. “En daar word ik ook weer zenuwachtig van. Zeker als er leuke dingen gepland zijn, krijg ik schrik dat die plannen gedwarsboomd zullen worden. Dan zoek ik naar andere dingen om me bezig te houden. Nu voel ik me bijvoorbeeld goed omdat mijn puzzel van 3168 stukjes net af is. Daar ben ik drie maanden mee bezig geweest, en al die tijd was ik bang dat een meeuw mijn hutje – mijn eigen plekje bij mijn vader thuis – zou binnenvliegen en mijn puzzel zou besmeuren. Of dat een dief zou binnendringen en de stukjes door elkaar zou gooien. Nu de puzzel af is, ben ik gerust.”

Naast die rijke fantasie bezorgen ook spannende programma’s als The Masked Singer of De Mol hem stress, of het drukke verkeer tijdens een van zijn fietstochten tijdens het weekend. Die stress neemt hij soms mee naar de werkvloer.

“Naast mijn bureau hangt een emmertje met verschillende kleuren – van blauw tot rood – waarop ik kan aangeven wanneer ik onrustig word. Dan begin ik met mijn benen te bewegen en in mezelf te praten. Maar soms ben ik te laat en word ik echt kwaad: dan ga ik brullen, tegen deur of dozen stampen, of verpakkingen verscheuren als die niet snel genoeg dichtgaan. Ik heb ook eens een collega geduwd, terwijl die persoon daar niks aan kon doen.”

Precies daarom werkt Sven het liefst in zijn eentje, zonder dichte collega’s. Zijn naaste begeleidsters, zoals Tina en Esmée, draagt hij wel op handen, net als Julie. “Zij merken wanneer mijn emmer volloopt en hoe ze dan met me moeten omgaan. Als iemand anders me aanspreekt, word ik gemakkelijk zenuwachtig.”

In juni vorig jaar kreeg Sven in Brussel een medaille als Laureaat van de Arbeid, omdat hij al een kwarteeuw bij TWERK in dienst is. “Een mooie plechtigheid, met prachtige saxofoonmuziek”, vertelt hij. “Maar de koning is niet komen opdagen.”
Hij is wel trots dat hij 25 jaar bij TWERK zit, en ook dankbaar. “Ik ben hier gelukkig. Dankzij TWERK verdien ik geld en kan ik op zondag lekker gaan eten. Of naar Oostende gaan met de trein. Wist je dat ik alle treinsporen van België al gedaan heb? Het allerliefste ga ik naar de Ardennen, de spoorlijn tussen Dinant en Bertrix is heerlijk afgelegen…”

“Mag ik nu eens laten zien hoe snel ik een kubus oplos?” beëindigt hij het gesprek.

Dat mag hij zeker. Vijf minuten later is hij klaar. Indrukwekkend.

“Nu ben ik content”, zegt hij met een brede glimlach. “En rustig.”