SJEF & PETRI

Sjef, 28 intussen, heeft van jongs af extra zorg gevraagd van Petri en haar gezin. Hij ontwikkelde zich motorisch en verbaal wat trager dan andere kinderen en is altijd erg gevoelig geweest voor ziektes en allergieën. Met behulp van medicatie wordt zijn epilepsie onderdrukt, net als de dwangneuroses die hem zo’n tien jaar geleden ernstig parten begonnen te spelen. “Sjef is altijd een superlieve jongen geweest, erg meevoelend ook, zeker voor iemand met autisme”, legt Petri uit.
“Maar we wisten nooit goed wat we konden verwachten. Terwijl hij zelf net graag alles heel voorspelbaar en gestructureerd wil hebben. Want in zijn hoofd staat het nooit stil. In die reportage van Iedereen Beroemd vertelde hij dat sommige mensen met autisme ‘last hebben van hun gedachten’. Daarbij legde hij zijn hand op zijn borst, alsof hij wilde zeggen: ‘zoals ik’. Dat was best emotioneel voor ons.”

Voorspelbaarheid en structuur vond hij gelukkig bij TWERK, waar hij rond zijn achttiende al even stage kwam lopen. Later, toen de dwangneuroses meer onder controle waren, werd dat een vast contract. “De individuele aanpak hier doet wonderen. Sjef kan zijn emoties uiten met behulp van icoontjes en hij mag met oortjes werken – daarop luistert hij naar tv-programma’s, want daar wordt hij rustig van. Sjef verdraagt ook geen zeep aan zijn handen. Nou, dan mag hij gewoon Dreft gebruiken. Hij functioneert nu prima, hij is meer in balans.”

Petri heeft dan ook niets dan lof voor de begeleiding, en in het bijzonder voor Anneleen, de vertrouwenspersoon van Sjef. “Zij is echt een luisterend oor voor hem. De laatste jaren komt er nog maar weinig van de irritaties of kleine aanvaringen tot bij ons, omdat die situaties hier rechtstreeks met hem worden aangepakt. De begeleiding durft ook duidelijk te zijn: dat hij op tijd moet komen, bijvoorbeeld. Of wanneer hij té intens wordt.” Petri bedoelt dat Sjef, hoe empathisch hij ook kan zijn, soms nog te veel vanuit zichzelf denkt. Als er een probleem opduikt, moet dat meteen worden opgelost. Dan vergeet hij dat de begeleiders zich niet alléén met hem kunnen bezighouden. “Dat herken ik zelf maar al te goed. Sjef wordt steeds zelfstandiger, bijvoorbeeld op zijn appartementje van TWONEN, maar ook mij belt hij meermaals per dag op.”

“Sjef is echt een mooie mens”, mijmert Petri met moederlijke fierheid. “En hier kan en mag hij dat gewoon ook zijn, zonder al te veel stress. Wij weten dat hij hier veilig is, dat hij begrepen en gewaardeerd wordt. De medewerkers krijgen hier bovendien loon naar werken, ook letterlijk. Ze verdienen hun eigen geld, wat voor hun eigenwaarde heel belangrijk is. En de chocolade die ze maken is ook zo tastbaar. Toen we voor zijn verjaardagsfeest logo-pralines hadden laten maken met superhelden erop, was Sjef zelf ook apetrots.”

Dankbaarheid is de rode draad in Petri’s verhaal, en daar wil ze ook mee eindigen. “Hier wordt zó hard gewerkt – de evolutie die TWERK op dat vlak heeft doorgemaakt is indrukwekkend. En de begeleiders staan hier altijd klaar. Zelfs toen ik hier in de periodes rond Sinterklaas en Pasen soms kwam bijspringen als vrijwilliger, trotseerden ze hier de drukte, buiten de werkuren dan nog. En nooit valt er één onvertogen woord. On-ge-loof-lijk. Soms vraag ik me echt af: hoe dóén ze het allemaal?”