BAS

“Mensen merken vaak niet dat ik autisme heb”, vertelt hij. Maar dat blijkt niet altijd een zegen.
“Net omdat ik zo mondig ben, werd ik op mijn vorige jobs bij Brico en MediaMarkt in de verkoop gezet. Maar die winkels waren zo groot en zo druk dat continu praten of aangesproken worden me al snel te veel werd. Op den duur stopte ik me weg…”

Bij TWERK, waar hij sinds een drietal jaar zijn uitzonderlijke oog voor detail nuttig kan inzetten, is dat allerminst het geval. Net als de meeste doelgroepmedewerkers wordt hij voor van alles en nog wat ingezet, van verpakking tot chocolade gieten en ontvormen.
“Ik voelde hier erg snel veel waardering. Als de begeleiders iets nieuws aan me vragen, zullen ze amper over mijn schouder meekijken. Ik voel dat ze geloven dat het goed komt, en dankzij dat vertrouwen komt het meestal ook goed.”

Mede daardoor is Bas naar eigen zeggen opengebloeid de laatste jaren. Joviale Bas lijkt moeiteloos door het werk te fladderen, maar in zijn hoofd is er van alles gaande wat de buitenwereld niet meteen in de gaten heeft.
“Als men me hier vraagt om iemand te vervangen die ziek is, dan ga ik meteen akkoord. Maar inwendig maakt die flexibiliteit me veel onrustiger dan ik uitwendig laat blijken. Ik wil de anderen niet ontgoochelen, dus probeer ik – zelfs hier – mijn autisme weg te stoppen achter een masker. Dat helpt me om overdag sociaal te functioneren, maar ’s avonds ben ik vaak doodmoe en de volgende ochtend soms ook nog. Als ik dan te veel word aangesproken, denk ik wel eens: ‘Laat me even met rust.’ Maar dat durf ik niet altijd uit te spreken. Ik ben een trotse persoon.”

Of hij ook trots is op zijn job bij TWERK?
“Zeker en vast. Ik doe dit werk graag, vanwege de combinatie van structuur en variatie. Het is fijn om met andere mensen met autisme samen te werken en ik bewonder de collega’s met een meer uitdagende vorm van ASS. Ook voor de begeleiders heb ik tonnen respect, omdat zij zo geduldig met ieder individu en iedere situatie omgaan.”

“Toch”, zo gaat hij aarzelend verder, “ga ik niet snel vertellen dat ik voor een maatwerkbedrijf werk. Niet omdat ik me schaam voor mijn autisme, maar wel omdat de ervaring me heeft geleerd dat je nogal snel een stempel krijgt als het woord ‘autisme’ valt. Men bekijkt je plots helemaal anders. Hoewel ik een open boek ben en heel moeilijk kan liegen, vertel ik meestal pas na een paar ontmoetingen dat ik autisme heb.”

“Ik zit wel veel beter in mijn vel dan vroeger”, besluit hij. Hij gaat fitnessen, legt steeds meer sociale contacten, en heeft zelfs een boel volgers op Twitter, waar hij op relativerende toon zijn dagdagelijkse ervaringen deelt. Hij heeft weliswaar nog zijn grenzen, maar durft daar ook steeds beter voor uit te komen.
“Wie mij nog niet lang kent, schrikt er soms van dat ik geen zin heb om uit te gaan in het weekend. Maar na vijf dagen werken ben ik gewoonweg doodmoe en heb ik tijd nodig voor mezelf, om de batterijen op te laden. Als ik op Instagram foto’s zie van feestende vrienden, ben ik dus niet jaloers. Omdat ik besef: dat is veel te druk voor mij, daar moet ik een dag van bekomen. Bovendien rook en drink ik niet, en dan heb ik ook geen zin om daar als een Marcske Vertonghen bij te staan met een chocomelk in de hand.”

Alweer die brede glimlach. Jazeker, deze jongen zit goed in zijn vel.